VOEDSELKAST
De parochie plaatst samen met de gemeente naast de ingang van de sacristie een ‘Voedselkast’ voor mensen die moeilijk rondkomen. Wie wil kan iets in de kast leggen: verzorgingsproducten en goed gesloten, houdbare levensmiddelen.
ADVENT
Vrijwilligers maakten adventsversieringen. Ze zijn allemaal uitverkocht! De winst 615 euro is voor de kerk. Mooi!!
SINTERKLAASACTIE
De parochie heeft in nauwe samenwerking met de stichting 'Elk Kind Telt Mee' 150 dozen gevuld met speelgoed voor kinderen in Voerendaal, Parkstad, Gulpen en Maastricht. Er was dit jaar geen speciale inzameling. Het speelgoed is het hele jaar door gedoneerd.
FEDERATIEVORMING Op verzoek van het bisdom willen de kerkbesturen een federatie vormen van de parochies H. Laurentius (Voerendaal), H. Theresia van het Kind Jezus (Ransdaal), H. Remigius (Klimmen), H. Jacobus de Meerdere (Bocholtz), Sint Remigius (Simpelveld) en Sint Bernardus (Ubachsberg). HIER leest u de bekendmaking hieromtrent en HIER de intentieverklaring van de besturen.
BEZORGER GEZOCHT
We zijn op zoek naar twee bezorgers van de ParochieBode (verschijnt maandelijks) voor twee wijken in Kunrade. Er staat een vergoeding tegenover.
Belangstelling?
Neem contact op met de parochieassistent, John Gulpen, 06-50544105
VERLANGENDe kleine Vladimir stond te trappelen van ongeduld.’Wanneer gaan we nou?’ Hij vroeg het al voor de derde keer en weer zei mamma: ‘Toe, Vladi, niet zo ongeduldig, dat is niet netjes!’ Maar de kleine trok aan haar jas en zei op fluistertoon: ‘Gaan we nou eindelijk!’ Het was niet zo dat Vladimir niet graag bij zijn opa was. Ze hadden samen cola gedronken. Ze hadden cake gegeten. Zelfs nog even in de tuin gevoetbald en tekenfilmpjes gekeken. Nee, hij was graag bij opa. Maar Vladimir zou vanmiddag een hondje krijgen. ‘n Puppy. Pappa was ‘m halen en nu kon Vladi niet meer langer wachten. De tijd duurde hem veel te lang. Hij keek alweer demonstratief op de klok. ‘Wanneer gaan we nou?’ Om half vier gingen ze eindelijk naar huis. Te vroeg natuurlijk. Pappa was er nog niet met de puppy. ‘Wanneer komt-ie nu?’, vroeg Vladimir wel honderd keer. Toen ging de telefoon. Pappa aan de lijn. Hij kwam er aan. Maar zonder hondje; dat moest nog een inenting krijgen. Zou nog een week duren. Dat werd een hele lange week. De langste week van Vladimirs leven. Zo verlangde hij naar zijn eigen hondje. Als je iets heel erg graag wilt, dan blijft de tijd bijna staan. ‘Jij zegt altijd dat de tijd zo vlug gaat’, zou Vladimir later tegen zijn opa zeggen. ‘Maar dat komt, omdat jij geen puppy wil!’
