|
UITVAART
Irene Brouns Heijnen, 23 april (in besloten kring) |
|
WANDELEN
Per mail zijn de vrijwilligers van de parochie uitgenodigd mee te doen aan de actie: “Wie wandelt er met me mee…?” Wie gaan mail heeft kan zich ook telefonisch aanmelden. Wie mee wil wandelen kan zich opgeven bij [email protected] of 06-22900550. Er is een clubje dat altijd op donderdagochtend wandelt; daar kan men zich ook bij aansluiten! STILTE  
Ter overdenking gaf Ralf Jacobs ons op de heenweg enkele meditaties mee zoals: 'Het is een eer om hier als mens te zijn', 'Laat liefde in elke vorm toe in je leven, dankbaarheid, vreugde, vergeving...(teksten van Christiane von Dreien)
Dat werd aangevuld door de bomenblik van kenner Jos van Dinther die ons in stilte liet kijken naar bomen en hun aantasting, maar ook naar hun natuurlijke herstelmogelijkheden en hun ongelofelijke waarde voor ons bestaan. Zijn roep om ook voor onze toekomstige generatie de natuur veilig te stellen geeft een stuk bewustzijn mee. We pauzeerden bij de levensboom. Terug liep ieder in eigen tempo, met eigen overdenking. We praatten na met thee en cake. Na deze wandeling ben ik mij sterker bewust van de onbalans tussen mens en natuur. Maar ook de positieve kant is belicht: er veranderen zaken ten goede van die balans. Dat is voor mij het gouden randje van deze ochtend.'
       
|
DIENSTEN OP INTERNET
Klik op bovenstaande dagen en u wordt met de Laurentiuskerk verbonden.
KAARSJE OPSTEKEN Door de week kunt u van 10 tot 15 uur in de kapel onder de toren van de voormalige kerk, bij het Maria-altaar een electrisch kaasje opsteken.
VRIENDEN VAN...
Als 'vriend van de Laurentius' helpt u het prachtige monument van de Laurentiuskerk overeind te houden. 'VRIEND VAN DE LAURENTIUS'
STEM
Maartje huilde dikke tranen. Napoleon was verdwenen. Napoleon was al twee jaar het hondje van Maartje. Ze had heel lang moeten zeuren voordat hij mee op vakantie, naar het huisje in Frankrijk, mocht. Maartje had gedreigd dat ze zonder Napoleon niet meeging. Die middag hadden ze in de wei gespeeld. Achter een hek liep de grond steil omlaag. Daar mocht ze niet komen van pappa. Daarachter begon een donder bos, veertig meter van het huisje. Ze had gemerkt dat Napoleon daar erg nieuwsgierig naar was. En nu was hij weg. Al een uur was hij verdwenen. Pappa had de hele omgeving afgelopen. Elke vijf meter had hij ‘Napoleon’ geroepen. Een paar Fransen hadden ook van alles teruggeroepen, maar van Napoleon kwam taal noch teken. Toen had Maartje gezegd: ‘Laat mij eens roepen. Mij hoort hij wel.’ Samen met pappa was ze naar de afgrond aan het eind van het weitje gelopen. ‘Napoleon.’ Ze wachtte weer, en ineens hoorde ze een zacht gekreun. Napoleon was omlaag gegleden en stond op een klein stukje groen, doodsbang te trillen. Maartje huilde van geluk. Ze had hem gevonden. ‘Hij is bang. Maar hij hoorde mijn stem’, zei ze trots en wilde het ravijn in lopen. ‘Blijf staan!’, riep pappa hard. ‘Dalijk zijn we jou ook kwijt.’ Stokstijf bleef Maartje staan, want Maartje..., die luisterde naar de stem van pappa!
|
||||||||||||||||||||||||||||||
