BLAFFEN
Bram had een hond gekregen. Hij had er tweeëneenhalf jaar om moeten. Hij had de hond Ajax genoemd. Ze hadden Ajax in het asiel uitgezocht. Al gauw merkte Bram dat Ajax wel lief was, maar hij kom ook heel gemeen worden. Ajax had een hele lieve kant maar ook een gemene. Tegen sommige andere honden kon hij geweldig tekeer gaan. 'Misschien is hij vroeger wel eens heel akelig gebeten’, dacht pappa. In elk geval durfde Bram hem niet meer uit te laten, want Ajax kon zich losrukken en zich in een bloederig gevecht storen. ‘Als je hem straft, dan wordt hij nog banger en onzekerder. Dan gaat hij nog meer tekeer. Je moet hem juist gerust stellen’, zei pappa. ‘Je moet hem aandacht geven en lief toespreken en een koekje geven als hij zenuwachtig gaat reageren op een andere hond. Je moet hem op tijd meenemen naar een andere plek en belonen. Dan wordt de lieve Ajax steeds sterker en de bange wordt steeds kleiner.’ Bram moest diep nadenken. ‘Ik geloof dat je gelijk hebt pappa. Belonen helpt veel beter.’ ‘Juist’, riep pappa. ‘Jij snapt het.’ ‘Afgesproken’, zei Bram. ‘Voortaan krijg ik alleen nog maar beloningen van jou!’